Samochód Sama Ule'a

// kuchnia Uley'ów //
Emily choć słaba, była świadoma tego co się z nią dzieje. Ból nie ustawał, jej mięśnie sie ściągnęły, a z oczu nadal płynęły łzy. Nawet indiańska skóra, dotychczas cynamonowa i ciepła stała się blada niczym kartka papieru.
Kiedy tylko znaleźli się przy samochodzie, a tylne drzwi zostały otwarte zaś dziewczyna ułożona na tylnim siedzeniu, wyprostowała się prędko, podpierając sobie ręce na brzuchu. W tym momencie musiała wyglądać tragicznie: zalana potem i z krwią na dłoniach. Teraz tylko przydałby się wampir w pobliżu, a Emily nie miałaby żadnych szans.
- Sam, szybko! - popędziła, zapowietrzając się potwornie. Dłużej nie mogła wytrzymać.

// kuchnia Uley'ów //
Posadziłem Emily Na przednim suedzeniu obok Kierowcy zapinając jej pasy.
-Emily... gorzej ci? I zkąd ta krew...??
Wsiadlem do auta niepewnie odpalając silnik.

Kada odpowiedź w takim momencie byłaby nie najlepsza. Jednak Emily nie zastawiając się zbyt długo, rzuciła:
- Chyba odeszły mi wody.
Jej głos, niezwykle słaby zwiastował to, iż jeszcze trochę, a omdleje lub uśnie. Po drodze z domku do samochodu straciła sporo krwi, ale próbowała utrzymać się jak najdłużej, dla dobra swego i dziecka. Miała tylko nadzieje, iż to nie zagrozi maleństwu, które najwyraźniej miało urodzić się już na początku ósmego miesiąca...

- Już ?!?! Aleee to za wcześnie. -wydukałem drżącym głosem.bałem się, i martwiłem o Emily i dziecko.
To moja wina, to wszystko moja wina... pomyślałem.
Za dużo stresów przeżywala Emily, za dużo nerwów. Ruszyliśmy w kierunku szpiala. po 5 minutach wyjechaliśmny juz z LaPush. Do szpitala w Forks zostało następne pięc minut drogi.

Dziewczyna mimo tego, iż zawsze próbowała trzymać nerwy na wodzy, niekiedy traciła do tego zapał. Nie wytrzymywała, dawała sobie upust, a na dodatek dziś przeżyła wystarczająco duży aby i maleństwo miało dosyć. Nic więc dziwnego, że usilnie starało się wyjść na zewnątrz, nieumyślnie przyprawiając Emily o ból którego w życiu nie doświadczyła. Z jej ust po raz kolejny wydarło się jęknięcie zmieszane ze zduszonym krzykiem. Chciała mieć władzę chociażby nad tym by nie wydrzeć się na cały samochód.
- Jeszcze miesiąc... Miałam termin dopiero za miesiąc! - wycedziła, cała zalana łzami.
- Jeśli dziecku cos sie stanie w życiu sobie tego nie wybaczę - rzucała robiąc małe pałzy między zdaniami i głaskała sie delikatnie po brzuchu.

- Em, nie denerwoj się. - uspokoiłem żonę.
Samm balem się,trząslem się cały.jechaliśmy szybko. Sprawdziłem w kieszeni czy wziąłem telefon ze stolika. Spoczywał bezpiecznie w mojej kieszeni.
- Już prawie jesteśmy, Em. Juz prawie.
Wjechalem za tablicę wjazdową do forks, skręciłem w stronę szpitala.

Jego słowa zdały się na nic. Przez głowę Emily przechodziły różne obrazy i najczarniejsze scenariusze jakie tylko mogła sobie wyobrazić. Bała się o swe maleństwo. O to, iż wszystko działo się za szybko, a na swym miejscu powinno zostać jeszcze przez okrągły miesiąc. Nawet ten nieograniczony ból przed wizją stracenia dziecka był niczym. W końcu był to owoc miłości jej i Sama, który obiecał, że wszystko będzie dobrze. Ale nie było.
- Nie mogę się nie denerwować - wycedziła, biorąc wdech raz po raz. Nagłe skurcze mięśni nie pozwalały jej zażyć porządnej dawki powietrza. Tego własnie się obawiała. Podczas ciąży przeczytała wiele książek, głównie o zagrożeniach związanych z niektórymi sytuacjami. Ta należała do jednych z nich.

Wjeżdzajac na parking przed szpitalem poczułem ulgę. Byliśmy juz na miejsu. Przeżywałem ból Emily. Wiedziałem że to musi boleć. Na domiar złego właśnie zaczą padać deszcz. Sytukał o szyby. Zgasiłem silnik i wysiadłem z samochodu pośpiesznie by po chwili otworzyć drzwi Emily.
// Parking Przed szpitalem //